De hanen kraaien hier vroeg en het licht schijnt door onze
gordijnen binnen. Ideaal om ons aan het Filipijns ritme aan te passen. De
meesten onder ons hebben de jetlag reeds goed verteerd. Met slaperige ogen
namen we plaats aan de ontbijttafel en wierpen we een stevig ontbijt achter de
kiezen (stutjes met choco en mango, ze weten ons hier te verwennen).
Opnieuw trokken we er met drie groepen op uit.
Na de talrijke interessante belevenissen van de anderen
keken wij ernaar uit om BGH (Baguio general hospital) te bezoeken. Onze
verwachtingen lagen hoog, maar die werden ruimschoots ingevuld. Ook wij
startten ons bezoek op de psychiatrische afdeling. We kregen de kans om met
patiënten te praten tijdens hun knutselactiviteit. Al snel kregen we een
privéoptreden van een psychiatrische patiënte die graag haar zangtalent met ons
deelde.
Daarna mochten we een kijkje nemen op de pediatrische afdeling. Deze afdeling heeft een capaciteit van 100 bedden, maar vaak zijn er meer dan 150 patiënten opgenomen. Ze zijn hier heel inventief om te roeien met de riemen die ze hebben. Hier werden we voorgesteld aan Gladiss, een meisje van 17 jaar die lijdt aan een zeldzame ziekte waar we allemaal nog nooit van gehoord hadden. De stalen die werden afgenomen, worden naar Spanje gezonden om te onderzoeken. Indien deze stalen positief zijn, is de enige behandeling een peperdure injectie (6000 euro/injectie, wetende dat ze er sowieso meerdere nodig heeft).
Na een hartelijke ontvangst op de dienst gynaecologie brak voor ons het hoogtepunt van de voormiddag aan: de delivery room. Vol enthousiasme trokken we onze operatiekledij aan en stapten we binnen in een voor ons ongekende wereld. De vrolijke roze pakjes en de lachende gezichten stelden ons gerust, maar toch… De twee bevallingen die we zagen, verliepen relatief vlot. We waren enorm verwonderd over de (relatieve) rust die we zagen bij de twee dames ondanks er geen verdoving gegeven wordt. Toen het eerste kindje ter wereld kwam, konden de dames onder ons het niet droog houden. Voor de man in ons midden ging echter even het licht uit. Geen paniek, hij werd goed verzorgd tussen zwangere vrouwen in de labour room.
De tweede groep bracht een bezoek aan het Saint Louis University Sacred Heart Hospital. Daar werden ze rondgeleid door een zeer enthousiaste zuster die zeer uitgebreid en vol passie kon vertellen over de verschillende afdelingen in het ziekenhuis. Als eerste van ons allemaal kregen ze een rondleiding op de dienst nucleaire geneeskunde. Deze dienst was niet te vergelijken met deze van az Groeninge aangezien er veel minder middelen ter beschikking zijn. Daarna brachten ze ook nog een bezoek aan de afdeling Palliatieve Zorgen, die hier eerder gebruikt werd als een dienst Oncologie. Deze patiënten waren echter in behandeling en helemaal niet in een palliatief stadium. De zuster was enorm bereidwillig om over moeilijke kwesties te spreken zoals bv levenseinde. Het was een boeiende rondleiding.
Daarna mochten we een kijkje nemen op de pediatrische afdeling. Deze afdeling heeft een capaciteit van 100 bedden, maar vaak zijn er meer dan 150 patiënten opgenomen. Ze zijn hier heel inventief om te roeien met de riemen die ze hebben. Hier werden we voorgesteld aan Gladiss, een meisje van 17 jaar die lijdt aan een zeldzame ziekte waar we allemaal nog nooit van gehoord hadden. De stalen die werden afgenomen, worden naar Spanje gezonden om te onderzoeken. Indien deze stalen positief zijn, is de enige behandeling een peperdure injectie (6000 euro/injectie, wetende dat ze er sowieso meerdere nodig heeft).
Na een hartelijke ontvangst op de dienst gynaecologie brak voor ons het hoogtepunt van de voormiddag aan: de delivery room. Vol enthousiasme trokken we onze operatiekledij aan en stapten we binnen in een voor ons ongekende wereld. De vrolijke roze pakjes en de lachende gezichten stelden ons gerust, maar toch… De twee bevallingen die we zagen, verliepen relatief vlot. We waren enorm verwonderd over de (relatieve) rust die we zagen bij de twee dames ondanks er geen verdoving gegeven wordt. Toen het eerste kindje ter wereld kwam, konden de dames onder ons het niet droog houden. Voor de man in ons midden ging echter even het licht uit. Geen paniek, hij werd goed verzorgd tussen zwangere vrouwen in de labour room.
De tweede groep bracht een bezoek aan het Saint Louis University Sacred Heart Hospital. Daar werden ze rondgeleid door een zeer enthousiaste zuster die zeer uitgebreid en vol passie kon vertellen over de verschillende afdelingen in het ziekenhuis. Als eerste van ons allemaal kregen ze een rondleiding op de dienst nucleaire geneeskunde. Deze dienst was niet te vergelijken met deze van az Groeninge aangezien er veel minder middelen ter beschikking zijn. Daarna brachten ze ook nog een bezoek aan de afdeling Palliatieve Zorgen, die hier eerder gebruikt werd als een dienst Oncologie. Deze patiënten waren echter in behandeling en helemaal niet in een palliatief stadium. De zuster was enorm bereidwillig om over moeilijke kwesties te spreken zoals bv levenseinde. Het was een boeiende rondleiding.
De groep die de kans kreeg om een dokter te interviewen,
stelde heel wat nuttige vragen maar kregen soms een krampachtig antwoord. De
reden daarvoor was waarschijnlijk dat het eigenlijk een arts-in-opleiding
(hier: ‘resident’) was en deze omringd werd door tal van collega’s in de
vergaderzaal. Globaal kunnen we over de drie dagen stellen dat de Filipijnse
artsen grootgebracht worden in een systeem en ook zonder uitzondering volgens
deze wetten zullen handelen (net als wij in ons systeem zitten). Sommige
idealen waar ze naar handelen zijn heel verschillend van de onze. Zoals eerder
vermeld is abortus hier niet bespreekbaar en kennen kinderen onder 18 jaar geen
enkele inbreng in hun eigen zorgproces. Er wordt gehandeld naar de ideeën en de
wil van de ouders, zelfs al is dit in niet altijd in de belangen van het kind.
In de namiddag konden we lessen bijwonen over ‘food borne
diseases’ en ‘malaria and dengue’. We zagen dit ook in onze hoorcolleges in
Kortrijk maar toch brachten ze nog iets meer bij daar deze ziektes hier wel
degelijk voorkomen en ze specifieke voorbeelden konden geven. (Wees gerust,
mama’s, we zijn hier op veilig territorium)
Onze dag sloten we af met hespenrolletjes (weliswaar gevuld
met verschillende groentjes) in kaassaus en zakten we af naar een lokale pub.
Tot morgen en een dikke knuffel aan iedereen van ons allen.
Charlotte VDK en Saar B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten