Eerste stappen in de Filipijnen

Enthousiast, nieuwsgierig, maar bij sommigen toch met een klein hartje zetten we onze tocht in naar het verre Azië. In de eerste, maar zeker niet de laatste, busrit werd er al heel wat gekaart. Voor we het wisten, kwamen we aan op Schiphol waar we nog even moesten wachten in de hal. (Lees: wachten = Time’s Up/Weerwolven/presidenten/manillen/saboteuren…) Na enkele uren stonden we met onze ‘valiesjes’ te wachten om in te checken. Voor we het wisten zaten we allemaal klaar voor de tv-schermpjes met ruim filmaanbod in het reusachtige vliegtuig van Qatar Airways.
Na deze aangename vlucht werden we in Doha (Qatar) persoonlijk opgewacht om vliegensvlug naar de andere vlucht (letterlijk) te rennen. Door de ‘speciale’ maaltijden en de turbulentie was deze vlucht voor sommigen onder ons wat minder ‘verteerbaar’…

Opgelucht zetten we voet aan land in Manila, waar we opgewacht werden door Father Eugène en twee toffe Filipijnse geneeskundestudentes (Kathleen en Ruth).
Helaas merkten we in de luchthaven al snel dat de valies van Aurélie ontbrak. (Maar deze is ondertussen op weg en komt zondag bij ons terecht. Gelukkig heeft iedereen te veel kleren mee en kan ze bij elk van ons terecht à groepssfeer verzekerd!)
Ondanks deze tegenvaller klommen we vol goede moed in de 2 minibusjes om onze tocht van 8u in te zetten. Helaas waren de busjes iets te compact voor het aantal mensen in combinatie met de grote valiezen en duurde de tocht eerder 11u…
De rit verliep moeizamer dan verwacht door het drukke verkeer (midden in de nacht) en de wegenwerken. Het leven op de Filipijnen lijkt hier nooit stil te staan.
Vermoeid en heel opgelucht kwamen we (om 4h A.M.) na een reis van 36u aan in St. Mary’s University. Eenmaal alles geïnstalleerd en iedereen in de slaapzakken vielen de oogjes toe om pas     ’s middags wakker te worden.

Na onze eerste maaltijd (Rarara: rijst met kip) vertrokken we richting Lamut naar het Panopdopan District Hospital. Hier vielen onze ogen echt open… Wat een wereld van verschil in vergelijking met onze Vlaamse ziekenhuizen! Eerst kregen we een introductie en rondleiding in het ziekenhuis. Daarna mochten we enkele patiënten ondervragen en onderzoeken. Zo ontmoetten we bijvoorbeeld een man met zware anemie (bloedarmoede). We mochten deze patiënt enkele vragen stellen en na het klinisch onderzoek was dit een schoolvoorbeeld van anemie. De man heeft nood aan 4 bloeddonaties, maar aangezien het Rode Kruis hier slechts 1 zakje per patiënt kan voorzien, moet de familie zelf op zoek naar donoren… Voor ons is dit ondenkbaar, maar hier in de Filipijnen is het de harde realiteit. De capaciteit van dit hospitaal bedraagt officieel 25 bedden, maar in geval van plaatstekort worden ook de gangen gevuld met bedden zodat er 90 mensen kunnen verblijven. Het schril contrast met onze luxe en faciliteiten kwam voor velen hard aan. Wat voor ons een evidentie lijkt, is hier een ver-van-hun-bed-show.

Op de terugweg naar de universiteit stopten we nog voor een lokaal gebakje met kokos. Daarna sloten we de avond af met een lekkere avondmaal (rijst en kip) en enkele gezelschapsspelletjes.

Tot de volgende blog!

Charlotte VDK & Iris L

P.S. Morgen mogelijks geen internet - no worries!