Magandang araw! Goede dag!

Zoals verwacht was er gisteren geen wifi en posten we nu het bericht van gisteren, donderdag 31 maart. Foto's volgen, alsook een verslag van vandaag

Met een versterkt groepsgevoel na het spelen van Weerwolven gisterenavond (de Filipino’s waren grote fan), ging vanmorgen de wekker reeds om 7u. Na het verorberen van klakkaards/ wentelteefjes/ verloren brood/ french bread…  en de niet te vergeten hot chocolat met marshmallows, konden we gepakt en gezakt (hier en daar al een niet meer te sluiten valies) vertrekken richting het ziekenhuis. Aangezien onze stoere boys de jeep niet met hun drieën in gang kregen, toonden de meiden dat wat extra girlpower wonderen doet. 

Een korte rit bracht ons naar het Veterans Hospital waar de temperaturen al hoog opliepen. We werden verwelkomd door de sympathieke directeur dr. Napoleon Obana die ons een uitgebreide rondleiding gaf in het ziekenhuis. In tegenstelling tot gisteren was dit een tertiair hospitaal wat betekent dat er een grotere capaciteit is (280 bedden) en er mogelijkheid is om stagiairs op te leiden. De ziekenhulp stond hier op een niveau hoger maar is nog niet vergelijkbaar met onze Westerse faciliteiten. Om een voorbeeld te geven was de bevallingsruimte niet meer dan een kale kamer met 1 ventilator en 4 oude bevallingstafels naast elkaar bekleed met doeken. Vrouwen mogen algemeen geen familie meenemen om te bevallen en ook epidurale is eerder een zeldzaamheid. Het grote aantal tienermoeders (vanaf 14j !!), kan deels het hoge aantal vroeggeboorten verklaren. Wegens gebrek aan voldoende ventilatoren, moeten verpleegsters noodgedwongen de neonaat manueel beademen. Bij ons is de algemene norm dat iedereen een ziekteverzekering heeft. Hier is slechts de helft verzekerd (PhilHealth) en dit uit zich voornamelijk in de kwaliteit van de zorg die ze ontvangen. Om deze schrijnende ongelijkheid tegen te gaan, kunnen mensen een jaar van een éénmalige verzekering genieten na een eerste opname in het ziekenhuis. 90 % van de patiënten die naar dit overheidsziekenhuis komen leeft in armoede. De missie van het Veterans Hospital is dan ook niet verwonderlijk “(…) to help, and especially the poor”.

Na een ongelooflijk leerrijke ochtend, zetten we onze trip verder naar Mayoyao. Deze 6 uur durende Van/Jeepneyreis voerde ons doorheen wondermooie berglandschappen met adembenemende uitzichten. Af en toe werd de weg herleid tot één rijstrook ten gevolge van de originaliteit van de Filipino’s om maïs en rijst te drogen op het warme asfalt.  Door de vele kilo’s kreeg de Jeepney het zwaar te verduren wat onze rit wat verlengde. De oververhitte motor moest meer dan eens gekoeld worden. Door scherpe bochtjes aan volle snelheid en de hobbeldebobbel wegen, ging Koenraads valies even vliegen. Geen paniek, mama, de valies liep enkel wat schaafwonden op. Dit was voor enkelen onder ons de ideale gelegenheid om de blaas te ledigen in de bushes. Om de tijd wat te verdrijven, werd er gezorgd voor engelengezang vanop de achterbank. 

Reeds in het donker aangekomen (het is hier al donker rond 18u) op onze bestemming in Helens Guesthouse, werden de bedjes snel verdeeld, waarna we konden genieten van een heerlijke maaltijd van onze gastvrouw (MET FRUIT !!).  6 durvers onder ons slapen vannacht in het ‘native house’ (lees een houten hut met een strooien dak). 

Morgen zijn we er weer met meer. (Franksken zou dat hier nen schonen dag noemen)

Saar²