Een bewogen dag

Dag iedereen! Hier volgt alweer een spannend verslag van onze belevenissen hier in de Filippijnen. Vandaag begon de dag al zeer vroeg. De drie jongens van de groep, waaronder wijzelf, sliepen op het dak van ons logement. Daardoor werden we zelfs al om 3u ’s morgens bruusk gewekt door een regenbui. De rest stond op om half zes voor een stevig ontbijt.  Een uurtje later vertrokken we met de bus richting het Philippine Orthopedic Center, het enige ziekenhuis van het land dat gespecialiseerd is in orthopedie. In de praktijk gaat dit over het behandelen van botbreuken, aangeboren afwijkingen, botkankers, spier-en peesafwijkingen enzovoort.

Het is een tertiair ziekenhuis, gefinancierd door de overheid waardoor alle patiënten recht hebben op gratis standaard zorg.In totaal kunnen er 700 patiënten opgenomen worden en worden er 1000 patiënten per dag behandeld in het out patiënt department(een soort huisartsconsultaties). Drie vriendelijke artsen gaven ons een rondleiding en heel wat bedside teaching in de verschillende afdelingen. Het viel ons onmiddellijk op dat er veel patiënten dicht opeengepakt bij elkaar verblijven –tot in de gangen.We kregen interessante casussen voorgeschoteld. Zo zagen we op de mannelijke afdeling heel wat verschillende patiënten met een gebroken been dat werd geïmmobiliseerd met een frame met gewichten. Op de spinale afdeling zagen we mensen die gedeeltelijk of volledig verlamd waren. Het was confronterend om te zien dat heel wat van hen geen toekomstperspectieven meer hadden. Veel patiënten hebben geen geld om de operatie te betalen, voor anderen was er gewoon geen oplossing. Een van de begeleidende artsen vertelde ons dat ze voldoening kreeg om net voor deze patiënten te zorgen, ook al kon ze nodige behandeling niet toepassen.

Over het algemeen zijn er drie soorten patiënten; sommige zijn verzekerd via PhilHealth, de nationale ziekteverzekering. Dit is niet evident voor de meeste mensen omdat dit niet goedkoop is. Een andere groep staat volledig in voor zijn eigen kosten en kan een privékamer betalen. Als laatste zijn er de zogenaamde charitypatients, patiënten die verzorgd worden op kosten van de staat. Deze patiënten moeten wel de medicatie en materialen gebruikt bij de operatie betalen, wat vaak veel te duur is voor deze mensen. Hierdoor moeten patiënten soms maanden wachten vooraleer hun operatie kan doorgaan. Zo gebeurt het dat iemand binnenkomt met een beenbreuk, en niet snel genoeg geopereerd kan worden. Het been wordt in de juiste positie gezet om te helen, maar door natuurlijke heling kan het been misvormd terug aan elkaar groeien. De patiënt wordt dan met deze permanente misvormingen naar huis gestuurd, omdat het niet meer gecorrigeerd kan worden. Bij de twee andere groepen zijn de vertragende factoren vooral het opmaken van de operatieplanning – erzijn slechts 18 operaties per dag. Ook het bestellen van de juiste protheses kost veel tijd waardoor de patiënten gemiddeld enkele dagen na opname moeten wachten voor hun operatie kan doorgaan. 
Daarna bezochten we het operatiekwartier waar we in groepjes van 4 een rondleiding kregen. In alle 7 de operatiezalen waren de chirurgen druk bezig. Doordat de meeste operaties zo ingewikkeld zijn duren deze gemiddeld 2 tot 5 u. 

Onze rondleiding eindigde met een bezoek aan de werkplaats van het ziekenhuis waar protheses gemaakt werden voor de patiënten die een amputatie hebben ondergaan. Hier worden ook ondersteunende apparaten gemaakt voor kinderen met rugafwijkingen.

’s Middags gingen we op bezoek bij zuster Roos, een Vlaamse zuster die woont bij een school en vroeger kinesiste was in het orthopedisch ziekenhuis. Hier was een lekkere warme maaltijd voorzien. Deze interessante zuster had nog heel wat te vertellen tijdens het middagmaal; onder andere over House Without Steps en Tala die we de vorige dag bezochten.

In de namiddag bezochten we Tondo, een van de armste (sloppen)wijken van Manila. Vooraf bezorgden onze begeleiders ons hierover een artikel waaruit bleek dat hier veel criminaliteit is. Al tijdens de busrit zagen we de opeenstapeling van huizen opgebouwd uit golfplaten, kleine muurtjes en andere vindingrijke materialen, waardoor het een echte sloppenwijk was. Tussen deze ‘huisjes’ waren dunne steegjes waar veel mensen rondliepen.
In deze wijk bezochten we het ziekenhuis TondoMedical Center. Op de afdeling pediatrie zagen we verschillende gevallen van dengue en pneumonie. Opvallend was dat er opnieuw veel patiënten in één kamer lagen, soms zelfs 10. Op de afdeling chirurgie was dit probleem nog groter; hier was er zelfs maar één arts aanwezig voor de dertig patiënten. Uit de casussen die men ons toonde en vertelde bleek dat Tondo wel degelijk een gevaarlijke buurt is: we zagen meerdere patiënten met messteken en kogelwonden.

Als laatste kregen we van de vakbondsleidster wat uitleg over hun rol in het gezondheidssysteem. Blijkbaar zijn niet alleen Belgen goed in staken: eind vorig jaar hebben ze voorkomen dat het orthopedisch ziekenhuis geprivatiseerd werd door de parking te bezetten. (deze staking werd georganiseerd nadat er reeds veel overleg en discussies gebeurd waren). Het is namelijk belangrijk dat het ziekenhuis in handen van de overheid blijft omdat het dan veel toegankelijker – en dus goedkoper – isvoor de patiënten. Aangezien dit ziekenhuis (orthopedics) het enige van zijn soort is in de Filipijnen, zouden heel wat mensen uit de boot vallen indien de prijs duurder werd.

’s Avonds sloten we, zoals gewoonlijk, af met wat gezelschapsspelletjes.

Tot binnenkort!

Tim en Koenraad

Bericht ivm de terugreis: we landen zaterdag 16 april om 14u in Zaventem ipv 7u