Na een gezellig avondje regenwormen en weerwolven op het
terras van de Sanafe Lodge kropen we in ons bed (misschien toch iets harder dan
verwacht). Enkele onder ons kregen vannacht onverwacht bezoek van een familie
kakkerlakken. Op de vraag of ze kunnen vliegen antwoordde Filipino Kathleen: “If
you see them fly, they can fly”.
Na een ontbijt naar keuze, jaja er was zelfs brood :-), vertrokken we om 8u
vol goede moed en met 2 jeepneys richting Batad. Onderweg stopten de chauffeurs
aan een prachtig viewpoint op duizenden rijstvelden. Adembenemend! Daarna
klommen enkelen onder ons terug op de jeepneys voor een pittig klimmetje naar
Batad. Dankzij de vele wegenwerken was er sinds dit jaar een nieuwe betonnen
weg die ons al een stukje dichter bij onze einddoel bracht.
Vervolgens smeerden we onze kuiten (figuurlijk) en werd er ook flink wat zonnecrème op de rode plekken gewreven. Met voldoende water op zak en fototoestellen bij de hand volgden we de gids. “Hoogtevrees?”: vroeg de gids. Op smalle paadjes trokken we door rijstvelden die op een bergflank liggen. Bij sommigen brak het angstzweet uit… Gelukkig was onze gids een ware gentleman en gaf hij sommige ladies een hand. Na deze passage konden we starten met een heuse afdaling richting de idyllische Tappiyah Waterfall. De ontelbare steile trappen gaven ons een gevoel van hoogte. Na een rustpauze met een extra portie suikers konden we onze tocht verder zetten door de bossen. Al snel zagen we diep in het dal de rivier kronkelen. Nog eventjes en we konden onze zweetdruppels inruilen voor het koele water. Toen na de laatste bocht de waterval opdook werden we verblind door de schoonheid van de natuur.
Na een tweede inwrijfsessie en omkleedbeurt onder het goedkeurende oog van enkele Filipino’s sprongen we met z’n allen het water in. Een welkome verfrissing want ook vandaag was het warm – ook al verschool de zon zich af en toe tussen het wolkendek. Natuurlijk namen we enkele foto’s zodat de thuisblijvers er ook een beetje van kunnen genieten.
Maar aan alle mooie liedjes komt een eind: er wachtte ons een zware klim terug naar het terras. De vele trappen waren (o.a. conditioneel) een uitdaging. Gesteund door een schitterende groepssfeer, zonnecrème, water en de beloofde pizza raakte iedereen heelhuids boven.
WE SURVIVED BATAD!
Na deze ontspannende tocht, reden we met onze jeepneys richting The Good News
Clinic in Banaue. Dit is een primair privaat hospitaal dat opgericht werd door
een Amerikaanse dokter na WO II. We kregen een rondleiding door Aaron, de chaplain
van het ziekenhuis. De enige dokter in het ziekenhuis was bezig met enkele
besnijdenissen, maar hij maakte toch even tijd om ons een enthousiaste uitleg
te geven. Aaron toonde ons het ‘vintage’ RX-toestel. Het was nog steeds
functioneel, maar er is geen radioloog aanwezig in ziekenhuis. Verder kregen we
ook het operatiekwartier te zien dat helaas niet meer in gebruik is, omdat er
geen anesthesist in het ziekenhuis aanwezig is. Dit is de reden waarom dit een
primair ziekenhuis is. Hoe meer mogelijkheden een ziekenhuis heeft, hoe hoger
de ranking en het level. The Good News Clinic is geaccrediteerd voor 5 bedden,
maar indien nodig kunnen 25 patiënten opgenomen worden. 
Op de pediatrische afdeling was er een kindje met een cerebral palsy (hersenverlamming). Het ziekenhuis heeft niet de juiste medicatie om haar te behandelen. Daarom is er een transfer nodig naar Manilla, maar de vader kan dit financieel niet aan. De chauffeur van onze jeepney bood aan het meisje op zijn kosten te vervoeren naar Manilla. We zagen en hoorden duidelijk hoe het gezondheidssysteem in de Filipijnen werkt. Het bezoek eindigde met een glimp door het raam naar de arts die een besnijdenis uitvoerde.
Rond 17u waren we terug in onze slaapplaats, Sanafe Lodge. Enkelen onder ons
namen daarna de tijd om souvenirtjes te kopen in Banaue.
Tot morgen!
Iris M. en Lore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten