We don’t have much, but we know how much we have when we help the people

Na een (te) lange avond met geestige gezelschapspelen kropen we in ons bed met de hoop dat we deze keer geen kakkerlak in ons bed zouden ontdekken. We hadden geluk en werden niet door een kakkerlak, maar door de wekker gewekt. Na een stevig ontbijt vertrokken we om 8u met volle moed naar Abatan. Aangezien de jeepeny enkel onze bagage had, konden wij met de twee vans de bochten van de bergen trotseren. De voeten van onze chauffeurs waren net iets zwaarder dan de dag ervoor en de bochten net iets scherper, waardoor van sommigen onder ons hun maag het zwaar te verduren kregen

Aangekomen in Abatan, brachten we een bezoek aan Dr. Hilda die net op een medische missie (medical mission) was op een plein in een barangay. Er wachtte ons een warm welkom van Dr. Hilda, de vroedvrouw en de barangay helpers. Met een medische missie zoeken de gezondheidswerkers de mensen op in hun barangay omddat de bewoners niet altijd de mogelijkheid hebben om zich te verplaatsen naar het ziekenhuis of een gezondheidscentrum. Via mond-aan-mondreclame in de kerk, via de barangay workers … werd de bevolking op de hoogte gebracht. Patiënten volgen een traject dat begon bij de registratie. Stel u hierbij geen computer voor maar een groot dik notitieboek. Vervolgens moesten ze hun bloeddruk en temperatuur laten meten om dan door te gaan naar de consultatie. Hier stelde de dokter de diagnose en schreef de nodige medicatie voor. In laatste instantie konden ze hun medicatie afhalen in de farmacie. Naast de algemene consultatie konden de bewoners hier ook terecht voor medische controle van hun tanden. Het materiaal werd ‘gesteriliseerd’ met kokend water. Jongens van 8 tot 12 jaar konden er besneden worden.  

Deze medische missie werd gesponsord door Milgret, een uitgeweken Filipijnse die in Qatar woont en werkt. Ze had Hilda jaren geleden voor het eerst ontmoet toen ze met haar laatste hoop op weg was met haar ernstig zieke broertjes van haar ouderlijke huis naar het ziekenhuis – meer dan zes kilometer verder. In de dichte omgeving waren geen medische voorzieningen. Nu is ze uitgegroeid tot een sterke zakenvrouw in Qatar, toch bleef het verhaal nog steeds in haar gedachten. Toen ze de plannen voor dit project van Hilda vernomen had, twijfelde ze geen seconde om dit te steunen. Naast deze grote sponsoring leverde onze teerbeminde Griet ook haar bijdrage. (even een traantje wegpinken) Griet had samen met 3 vrienden een tocht van 100 kilometer gelopen in de Hoge Venen wat een mooi bedrag opleverde voor o.a. dit project. Goed gedaan Griet!

Na een heerlijke maaltijd in het restaurant van de familie van Dr. Hilda kregen we een rondleiding in de nieuwe municipal hospital iets verder op. Hier was er een kamer voor spoedopname, voor bevalling en voor family planning. De municipal hospital was vooral toegespitst op de begeleiding en nazorg van de zwangere vrouw. In zowel de eerste, tweede als derde trimester werd een bloedafname en urinestaal genomen ter controle. Preventief werden vitamines (foliumzuur) meegegeven samen met informatie over zwangerschap en de bevalling. De vrouwen kunnen hier bevallen en 24u blijven ter controle, waarna ze al terug naar huis gestuurd worden. Eens ze thuis zijn worden ze nog enkele keren door de vroedvrouwen bezocht.
Een ander belangrijk luik in de municipal hospital is family planning, hierbij wordt vooral aandacht gegeven aan anticonceptie (pil en condoom). Zowel tienerzwangerschappen als grote arme gezinnen zijn een actueel probleem. We kregen zelf wat staaltjes mee. ;)
Achter dit municipal hospital bevond zich het gezondheidscentrum van de vroedvrouw, een soort eerste hulp post. Wanneer zij de mensen niet kan helpen, stuurt ze de patiënt door naar het municipal hospital bij dr. Hilda. Wanneer dr. Hilde hen niet verder kan helpen, stuurt ze de patiënt door naar het grotere ziekenhuis (primair) iets verderop.

Dat was meteen onze laatste stop was in Abatan. Er is in het ziekenhuis altijd één dokter aanwezig, deze werkt 24/24 een week lang en wordt dan pas afgelost door de andere dokter. Dit kunnen we ons in België niet voorstellen. We bezochten de verschillende faciliteiten. Opvallend was dat er in de deliveryroom twee bevallingstafels stonden, in uitzonderlijke gevallen moeten ze nog een derde tafel binnenbrengen. In de patiëntenkamers, gescheiden op geslacht, lagen er ongeveer 5 patiënten.  Bij elk van hen moet een familielid aanwezig zijn, dit om ’s nachts de controle te houden. Zij slapen in een stoel of onder het bed. Met een voldaan gevoel verlieten we het ziekenhuis en namen we afscheid van Dr. Hilda.  Haar openheid, optimisme en lieve glimlach zullen we niet snel vergeten.

We kwamen toe in Home Sweet Home, hier konden we na een week van rijst genieten van brood met kaas. Morgen starten onze rondleidingen op de verschillende ziekenhuizen en lessen in Baguio. Het wordt alweer een boeiende week.

Slaapwel!

An-Sofie en Aurélie

P.S.: het was een blij weerzien tussen Aurélie en haar valies!