Kennismaking met Baguio

Na alweer een avond vol gezelschapspelletjes genoot iedereen van een deugddoende nachtrust. De volgende dag begon al vroeg met een lekker ontbijt met echte boterhammen, eieren, vlees, rijst EN… choco! Om 9u werden we verwacht in Sacred Heart Hospital van de Saint Louis University (SLU) waar we voor het eerst opgedeeld werden in 3 groepen. De ene groep ging naar het overheidsziekenhuis Baguio General Hospital, de tweede groep kreeg een rondleiding in het private ziekenhuis SLU-Sacred Heart en de laatste groep kreeg de kans om een arts van Sacred Heart te interviewen in verband met ethische kwesties en hoe die aangepakt worden in de Filipijnen. De komende 2 dagen zullen de groepen doorschuiven, zodat iedereen alles te zien krijgt.

In SLU-Sacred Heart kregen de studenten een rondleiding, waar ze al snel het contrast met de voorgaande ziekenhuizen opmerkten. Ze kwamen terecht in een heel goed (naar Filipijnse normen) uitgerust ziekenhuis. Hoewel er heel veel personeel ter beschikking stond, was het opvallend dat er veel van de 180 bedden niet bezet waren. Een privaat ziekenhuis is immers veel duurder en alle patiënten die deze zorgen niet kunnen betalen, worden doorgestuurd naar een goedkoper ziekenhuis.
De groep kreeg de kans om een neuscorrectie mee te volgen. Dit was echter samen met 10 andere Filipijnse artsen, verpleegkundigen en studenten, waardoor er in totaal 16 man in het operatiekwartier stond. Dit is bij ons ondenkbaar.

Tijdens het interview met een Filipijnse arts werd al snel duidelijk dat de ethische dilemma’s van ons

land hier niet van toepassing zijn. Euthanasie en abortus zijn hier niet echt bespreekbaar en bijgevolg ook niet opgenomen in de wet. Dit betekent echter niet dat ethiek hier niet van toepassing is. De artsen proberen ook te handelen volgens bepaalde principes, zoals: de patiënt geen kwaad doen, zijn mening respecteren… Deze principes komen soms echter in conflict, zoals bij het al dan niet voortzetten van ondersteunende therapie bij hersendode patiënten. Deze conflicten worden dan meestal opgelost door een open gesprek te voeren met verschillende dokters, de familieleden en alle andere betrokkenen. Hierin wordt iedereens mening uitgebreid aan bod gebracht en probeert men op één en dezelfde lijn te komen. Uiteindelijk is de mening van de familie meestal doorslaggevend.

In Baguio General Hospital bezochten de groep eerst de psychiatrische afdeling. Die is volledig afgesloten en de kamers van de patiënten lijken sterk op cellen, hierdoor kregen we al snel een gevangenisgevoel. Er is echter wel een klein basketbalveld en een knutselhoekje. Hier kregen we de kans om wat met het personeel en met de patiënten te praten. Daarna bezocht de groep andere afdelingen van het ziekenhuis. We zagen onder meer een echografie van de schildklier, de out-patients en de anatoom-patholoog.
Toen werden we opgeroepen om naar het verloskwartier te gaan. Daar konden we onze allereerste bevalling meemaken. Het was meteen al een moeilijke bevalling, want het kind was nogal een ‘dikkertje’. De pijnlijke grimas, de warmte en het bloed gaf sommigen onder ons een bleker kleurtje.
Na een nogal snelle lunch in de Pizzahut, haastten de 6 kleine eendjes (studenten) zich achter moeder eend (professor Callewaert) naar SLU om zich daar terug bij de twee andere groepen aan te sluiten.

In de namiddag kwam de groep weer samen om lessen te volgen in de Saint Louis University. We werden vriendelijk onthaald door Dr. Domantay, de decaan van de School of Medicine. Na een gemeenschappelijk Onze Vader (in het Engels) overliep hij hoe onze week in Baguio er uit zal zien. Daarna kwam Dr. Hora vertellen over de gezondheidssituatie in de Filipijnen waarbij enkele problemen van de gezondheidszorg werden aangehaald. Zo moeten patiënten 57% van hun medische kosten uit eigen zak betalen, wat voor velen een grote opgave is. Ook is er in de Filipijnen maar 1 arts per 200 000 inwoners, terwijl dit eigenlijk 1 per 5000 zou moeten zijn.
Na een verfrissend drankje in de kantine was het een blij weerzien met onze Filipina’s Ruth en Kathleen. Zij vertelden ons over de Medical Outreach Mission Foundation Incorporated, of kortweg MOMFI. Dit is een programma, opgericht door de SLU, waarbij vrijwillige studenten van verschillende faculteiten samen met dokters op medische missies gaan in de minder goed bereikbare en armere gebieden in de bergprovincie. Hier helpen ze onder andere met het voorzien van basis medische behoeften, zoals medicatie, besnijdenis, revalidatie…
Professor Callewaert besloot om het laatste kwartier van deze les opnieuw mee te volgen, maar aangezien de les 1 uur vroeger gedaan was dan voorzien, kwam hij in een ander publiek terecht dan hij had verwacht. Het duurde echter tot hij neerzat vooraleer hij besefte dat het lokaal al bezet was door Filipijnse studenten. Hij besloot dan maar mee te delen dat hij in het foute lokaal zat en sloop zo stil mogelijk de kamer uit. 

Na het avondmaal hebben we de dag afgesloten door in een groepsgesprek een kritische blik te werpen op de ervaringen van vandaag. 

Zo, dit was het voor vandaag!
Tot morgen!

Tim en Amber

Karen spamt de blog:
Karen is de leukste, veel groetjes aan mama en papa maar vooral aan Bagheera