Een trapje meer of minder

Na een iets wat warmere nacht dan verwacht, stonden we klaar voor een trip door Manila. Deze keer konden we allemaal samen in een grote bus met de nodige sfeer vertrekken voor een tocht van 20 km waar we een tweetal uur over hebben gereden. Het moto van onze begeleider is: “sit back, relax and enjoy”. Dit hebben we kunnen waarmaken met voor sommigen een film, anderen een dutje, of naar buiten kijken.

Onze eerste stop vond plaats bij een kerk, basilika ng nazareno. Ieder uur vindt hier een nieuwe mis plaats. Wat ons opviel was dat de kerk bijna vol zat. Na een bezoekje in deze kerk, trokken we door de plaatselijk kraampjes met fruit, vis, schoenen, kleren, … Na een uurtje bakken en braden waren we opgelucht dat we de frisse bus in konden (airco!). Net voor we opstapten ontdekten we dat het asfalt onder onze voeten aan het gesmolten was.

We reden het oude stadsgedeelte, Intramuros, binnen. Hier bezochten we het Fort Santiago. Dit werd gebouwd in 17^e eeuw door de Spanjaarden die  de Filipijnen lange tijd hebben gekoloniseerd. We kregen even de tijd om rond te wandelen en enkele onder ons kochten een lokaal souvenirtje. (rarara voor wie? J). Met grommende buiken stapten we een restaurant binnen, waar we heerlijk (en genoeg!) gegeten hebben.

Tijd voor een middagdutje: “sit back, relax and sleep”. Na een kleine 2 uren kwamen aan in Tahanang Walang Hagdanan, House Without Steps, een soort beschutte werkplaats voor mensen met fysieke beperking. Dit project werd opgericht door een Belgische non in 1973 en is geïnspireerd op een gelijkaardig project in Australië. Jammer genoeg wordt dit project niet ondersteund door de regering en halen ze hun inkomsten uit de verkoop van hun producten en fondsen voor een groot deel afkomstig uit het buitenland. Deze informatie werd ons gegeven tijdens een enthousiaste uitleg  door een man met musculaire dystrofie (progressieve spierzwakte). In House Without Steps werken er 400 mensen, waarvan 75% met een fysieke beperking. De anderen helpen deze mensen in het werk en het transport van hun producten. Er zijn 4 verschillende departementen: hout, metaal, ecobags (zakken gemaakt uit gerecycleerd materiaal om te winkelen)  en het inpakken van medicatie. Na enkele vragen kregen we een rondleiding langs deze werkplaatsen. Het is adembenemend hoe deze mensen met veel enthousiasme prachtige stukken afleveren. We zagen onder andere hoe ze rolstoelen, houten spelborden, tricycles, stoelen,… maken. We spraken met enkele personen, o.a. een leerkracht die aan kinderen met een fysieke beperking les geeft. In 2012 nam ze deel aan een atletieknummer op de Paralympics in Londen. Sport wordt gestimuleerd in house without steps: er wordt aan basketbal, badminton, volleybal gedaan. Na deze boeiende rondleiding hadden we allemaal veel bewondering voor dit prachtige project en hebben we als steun het souvenirwinkeltje leeggeroofd (we hebben wel betaald J). Bij thuiskomst kunnen jullie ook hun knap werk bewonderen. 

Om in vorm te blijven wandelden we met z’n allen de vele trappen naar ons verblijf op de top van een heuvel. Éénmaal boven konden we de dag vaarwel zeggen met een kleurrijke zonsondergang.

Dikke zoen en tot morgen!

Iris M en Charlotte VH